អនុស្សាវរីយ៍ពីរថ្ងៃលើទឹកដីភូមិជើងគោក តំបន់អេកូទេសចរណ៍សហគមន៍ថ្មីប្រចាំខេត្តកំពង់ចាម
TRAVEL & LIVING 6 years agoថ្ងៃនេះជាថ្ងៃឈប់សម្រាកចុងសប្តាហ៍ ដូច្នេះយើងចង់ចំណាយពេលសម្រាកលម្ហែនៅតំបន់រមណីយដ្ឋានដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីក្រុងភ្នំពេញ។ យើងបានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកភូមិសាស្រ្តខេត្តកំពង់ចាមដែលមានចម្ងាយត្រឹមតែជាង១០០គីឡូម៉ែត្រភាគខាងកើតរាជធានីភ្នំពេញ។ ទោះបីជាខេត្តនេះមានទីតាំងជិតក៏ពិតមែន ក៏ខេត្តនេះសម្បូរទៅដោយតំបន់ទេសចរណ៍ល្បីៗជាច្រើនមិនចាញ់ខេត្តនានាឡើយ។ ធ្លាប់តែឮឈ្មោះរមណីយដ្ឋានភ្នំប្រុសភ្នំស្រី រមណីយដ្ឋានទឹកឆា រមណីយដ្ឋានកោះប៉ែន រមណីយដ្ឋានភ្នំហាន់ជ័យ និងរមណីយដ្ឋានប្រាសាទនគរបាជ័យ ជាដើម ប៉ុន្តែក្នុងដំណើរកំសាន្តលើកនេះ ក្រុមការងារទស្សនាវដ្តី សូវរីន យើងបានពើបប្រទះនឹងទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាលរបស់រមណីយដ្ឋានមួយកន្លែងទៀត ដែលមិនសូវមានភ្ញៀវទេសចរបានស្គាល់ និងទៅទស្សនាពីមុនមកនោះទេ។ តើរមណីយដ្ឋាននោះស្ថិតនៅឯណា? តើទីនោះមានសក្តានុពលទេសចរណ៍អ្វីខ្លះ?
គ្រាន់តែម៉ោង ៧ព្រឹក មិនទាន់ស្រួលបួលផង យើងបានរៀបចំខ្លួន និងសម្ភារៈជាស្រេច ដើម្បីជិះរថយន្តចាកចេញពីទីក្រុងឆ្ពោះទៅកាន់ទឹកដីខេត្តកំពង់ចាមឆ្លងកាត់តាមផ្លូវជាតិលេខ៦អា និងផ្លូវជាតិលេខ៧។ ធ្វើដំណើរផុតស្រុកបាធាយ យើងក៏បានមកដល់ទីប្រជុំជនស្គន់ ក្នុងស្រុកជើងព្រៃ។ នៅទីនោះហើយដែលយើងត្រូវឈប់សម្រាកទទួលទានអាហារពេលព្រឹកប្រមាណជា២០នាទីមុននឹងបន្តដំណើរទៅដល់គោលដៅកំណត់។ យើងឃើញមានអ្នកលក់ដូរចំណីនំនែកយ៉ាងច្រើនកុះករឈរបង្ហាញផលិតផល បង្អួតភ្នែកអ្នកទេសចរ មានទាំងពងទាស្ងោរ ចេកឆាក នំកន្រ្តំ នំឃ្មោះ នំខ្ញី ចង្រិតដូងលីង ជាពិសេសអាពីង ដែលជាអាហារនិមិត្តរូបប្រចាំតំបន់នោះផ្ទាល់តែម្ដង។
រថយន្តបន្តបោះពួយក្នុងថេរវេលាប្រមាណ១ម៉ោង កាត់ស្រុកព្រៃឈរ រហូតមកដល់ឃុំអំពិល ស្រុកកំពង់សៀម។ នៅពេលយើងធ្វើដំណើរមកជិតដល់រមណីយដ្ឋានវប្បធម៌-ប្រវត្តិសាស្រ្ត ភ្នំប្រុស ភ្នំស្រី យើងក្រឡេកមើលខាងស្តាំមានច្រកបត់ចូលមួយដែលស្ថិតនៅទល់មុខមណ្ឌលសុខភាពអំពិល។ យើងបត់ឡានចូលតាមច្រកនោះតែបន្តិច យើងនឹងចូលដល់កន្លែងដែលយើងប្រាថ្នា។ ពេលមកដល់ភ្លាម យើងចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសាលពិព័រណ៍ផលិតផលតម្បាញសូត្រដែលជាស្នាដៃដ៏ចំណានរបស់បងប្អូនប្រជាសហគមន៍ភូមិតាំងគោក។ ក្រមាក្រឡាតូចធំរំលេចពណ៌ចម្រុះភ្លឺផ្លេក កាបូបយួរ និងស្ពាយច្នៃចេញពីក្រណាត់ក្រមា និងកន្ទេលខ្មែរ និងវត្ថុសិល្បៈដទៃទៀត ត្រូវបានដាក់តាំងបង្ហាញមិនចាញ់ហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ធំៗនៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញប៉ុន្មានឡើយ។ នៅនោះមានកន្លែងចិញ្ចឹមដង្កូវនាងដើម្បីយកសូត្រប្រើប្រាស់ក្នុងសង្វាក់ផលិតកម្មតម្បាញក្នុងភូមិ។ ប្រជាជនកំពុងមមាញឹកដាក់ស្លឹកមនឲ្យដង្កូវស៊ី ខ្លះកំពុងស្ងោរសម្បុកដង្កូវនាងយកសូត្រ ខ្លះកំពុងជាប់ការសរសៃសូត្រ និងខ្លះទៀតកំពុងត្បាញរវៃជាដើម។ ម្នាក់ៗខិតខំធ្វើការទៅតាមតួនាទីរៀងៗខ្លួនប្រកបដោយជំនាញវិជ្ជាជីវៈ។
ហួសពីនោះបន្តិច យើងប្រទះនឹងទិដ្ឋភាពសាលារៀនកុមារដែលបង្កើតឡើងដោយអង្គការអាមីកា។ នៅក្នុងសាលានោះ យើងឃើញសកម្មភាពកុមារប្រុសស្រីដែលជាកូនចៅអ្នកភូមិកំពុងសិក្សារៀនសូត្រមុខវិជ្ជាភាសាអង់គ្លេសដែលជាតម្រូវការចាំបាច់ខានមិនបានក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងសហគមន៍ និងភ្ញៀវទេសចរ។ ថ្វីត្បិតតែជីវភាពពួកគេនៅមានកម្រិត តែយើងរំភើបត្រេកអរនៅពេលឃើញពួកគេយល់ដឹងអំពីតម្លៃនៃចំណេះវិជ្ជា ហើយសប្បាយរីករាយក្នុងការមកសាលារៀនតាមវ័យរបស់ពួកគេ។ យើងធ្វើដំណើរបន្តមើលជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកភូមិពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ព្រមទាំងថតរូបផ្តិតយកទេសភាពប្លែកៗជុំវិញភូមិផងដែរ។ យើងបានឆៀងចូលទៅមើលផ្ទះប្រជាជនដែលប្រកបរបរតម្បាញសូត្រ និងតម្បាញស្លឹកត្នោតដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅខាងជើងភូមិ។ ចេញផុតទៅនោះពីមុខទៀត យើងនឹងឃើញវាលស្រែវាលស្រូវពណ៌បៃតងខៀវស្រងាត់មើលទៅដាច់កន្ទុយភ្នែក។ ប្រជាកសិករកំពុងឃ្មាតខ្មីដកស្ទូងក្រោមកម្តៅព្រះទិនករ ប៉ុន្តែពួកគាត់នៅតែញញឹមស្វាគមន៍ទទួលអ្នកដំណើរប្រកបដោយភាពកក់ក្តៅ។ ពួកគាត់សប្បាយរីករាយចំពោះការងារកសិកម្មតាមបែបប្រពៃណីដូនតាពោរពេញដោយកម្លាំងសាមគ្គីភាព និងភាតរភាព។
ព្រះសុរិយាកាន់តែបញ្ចេញមហិទ្ធិឫទ្ធិខ្លាំងឡើងៗ ពេលថ្ងៃត្រង់បានចូលមកដល់ ពួកយើងបានចត យានជំនិះនៅផ្ទះប្រធានភូមិ ហើយសម្រាកបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ក្រាលកន្ទេលក្រោមម្លប់ដើមស្វាយបែកមែកសាខាចោលម្លប់ល្មមនឹងជ្រកកម្តៅថ្ងៃ។ យើងអង្គុយដំកង់ទទួលទានយ៉ាងសាមញ្ញតាមបែបជនបទ ស្រុកស្រែចំការយ៉ាងសប្បាយរីករាយក្រៃលែង។ បន្ទាប់ពីទទួលទានអាហាររួចយើងបានជិះរទេះគោអ្នកភូមិចេញទៅទស្សនាតំបន់ផ្សេងៗទៀតក្នុងភូមិតាមការចង្អុលបង្ហាញរបស់ប្រជាសហគមន៍ ជាពិសេសកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមបសុបក្សី និងកន្លែងនេសាទត្រី។
លុះដល់ពេលព្រលប់យើងបានចូលទៅស្នាក់នៅផ្ទះប្រជាសហគមន៍ដើម្បីចំណាយពេលស្វែងយល់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគាត់។ ក្រោយពីបានងូតទឹកសម្អាតកាយរួច យើងបានចូលជួយចម្អិនម្ហូបជាមួយម្ចាស់ផ្ទះដើម្បីត្រៀមបរិភោគទាំងអស់គ្នា។ ដើមឈើធំៗនៅជុំវិញផ្ទះ ផ្ទះឈើប្រក់ក្បឿងលក្ខណៈ ប្រពៃណី សូរចង្រិតស្រែកយំ សម្លេងក្មេងក្មាងអង្គុយលេងក្រោមផ្ទះ បានចូលរួមចំណែកបង្កើតបរិយាកាស យ៉ាងសែនរមនាសម្រាប់ការជួបជុំទទួលទានអាហារមួយពេលដែលពិតជាពិសេសជាងសព្វមួយដង។
យើងជជែកលេងសួរនាំគ្នាទៅវិញទៅមកពីនេះពីនោះទៅតាមទម្លាប់សុជីវធម៌របស់ខ្មែរយើងតាំងពីដើមរៀងមក មុននឹងឈានទៅទទួលទានដំណេករៀងៗខ្លួន។ ព្រឹកស្អែកឡើង មគ្គុទ្ទេសក៏ដ៏មានថ្វីមាត់បាននាំយើងទៅសិក្សាស្វែងយល់កន្លែងសិប្បកម្មកែច្នៃត្រឡោកដូងធ្វើជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទៅតាមគំនិតថ្នៃប្រឌិតរបស់សិប្បករក្នុងតំបន់។ បន្ទាប់មកទៀត យើងបានបន្តដំណើរទៅមើលកន្លែងផលិតស្ករត្នោតនៅក្នុងភូមិនោះដែរ។ យើងមិនត្រឹមតែឈរមើលអ្នកភូមិធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏បានចូលទៅជួយកូរស្ករដើម្បីទទួលយកបទពិសោធន៍ថ្មីក្នុងជីវិត និងដើម្បីយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ថាការងារនេះពិបាកកម្រិតណាទម្រាំតែបានផលិតផលស្ករត្នោតដែលយើងទាំងអស់គ្នាប្រើប្រាស់។
ដោយសារពេលវេលាមានកំណត់ យើងបានលើកដៃលាបងប្អូនអ្នកភូមិដែលរស់នៅទីនោះដែលបានទទួលរាក់ទាក់ពួកយើងយ៉ាងអស់ពីកម្លាំងកាយចិត្ត។ ពួកគាត់នៅឈរអមដំណើរយើងរហូតរថយន្តចេញផុតទៅដែលធ្វើឲ្យយើងនៅតែដក់ជប់អនុស្សាវរីយ៍ទាំងអម្បាលម៉ានក្នុងភូមិតាំងគោករយៈពេលពីរថ្ងៃនេះមិនភ្លេចសោះឡើយ ចំពោះដំណើរកំសាន្តនៅក្នុងសហគមន៍អេកទេសចរណ៍មួយនេះ៕
Article by HENG CHANGMAKARA