សិល្បៈគំនូរ មានច្រើនប្រភេទទៅតាមការច្នៃប្រឌិតចេញពីការស្រមើស្រមៃ និងភាពប៉ិនប្រសប់នៃវិចិត្រករនីមួយៗ។ គំនូរមួយចំនួន ដែលត្រូវបានគូរឡើង គឺភាគច្រើន នៅលើផ្ទាំងក្រដាស់ ជញ្ជាំង ឬ ការយកទៅបោះពុម្ពនៅលើសាច់ក្រណាត់ជាដើម។ មានមនុស្សមិនច្រើននាក់ទេ ដែលចូលចិត្តការគូររូប ហើយក្នុងចំណោមនោះ បុរសត្រូវបានក្លាយជាជាងគំនូរ ច្រើនជាងស្ត្រី។ យ៉ាងណាមិញ សិល្បៈនៃការគូរ មានរបៀបផ្សេងៗពីគ្នា ហើយក្នុងនោះ គំនូរដែលពិបាកជាងគេ គឺគំនូរឈើ ។ ទោះជាការងារនេះ វាផ្តល់នូវឧបសគ្គច្រើនជំពូកយ៉ាងណាក្តី ក៏ខ្មែរ នៅតែមានធនធានមនុស្សដ៏ល្អមួយ ដែលអាចបង្កើតស្នាដៃគំនូរឈើនេះមុនគេបង្អស់ផងដែរ នោះគឺ អ្នកនាង ឃុន ហ្គេចស៊ូន ។
អ្នកនាង ឃុន ហ្គេចស៊ូន
មានស្រុកដើមកំណើតចេញពីទឹកដីខេត្តកំពត ដែលជាទឹកដីនៃតំបន់ទេចរណ៍បែបធម្មជាតិនោះ ស្ថិតក្នុងវ័យ៣៣ឆ្នាំ វិចិត្រករស្រីរូបនេះ បានបង្កើតស្នាដៃរបស់ខ្លួនជាមួយនឹងគំនូរឈើ យ៉ាងរាប់រយផ្ទាំងឆ្លុះបញ្ជាំងពីការរស់នៅរបស់ប្រជាជនក្នុងទឹកដីកំណើតរបស់ខ្លួន។ ជាឧបសគ្គបន្តិចបន្តួច មុននឹងបោះជំហានមកដល់ពេលនេះ អ្នកនាងទទួលនូវឥទ្ធពលរារាំង និងការមិនពេញចិត្តពីគ្រួសារយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែវាមិនមែនជារនាំងឃាំងឲ្យនារីឆ្នើមវិចិត្រករម្នាក់នេះ រុញរានឹងបោះបង់ចោលក្តីស្រម៉ៃរបស់ខ្លួនទេ។ ដោយឡែកការងារគំនូរនេះទៀតសោត ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយការតាំងចិត្ត និងយកចិត្តទុកដាក់គួបផ្សំនឹងការសិក្សារៀនសូត្រពីសំណាក់គ្រូបង្រៀនជនជាតិ ម៉ាឡេ ម្នាក់។ «ខ្ញុំចូលចិត្តអ្វីដែលប្លែកពីគេ មិនទាន់មាន និងអ្វីដែលផ្តល់ជាប្រយោជន៍រួមដល់ប្រជាជាតិ» សម្តីមួយឃ្លានេះ បានសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញពីទឹកចិត្តស្រឡាញ់របស់វិចិត្រករស្រីម្នាក់នេះ បើទោះបីជាការងារដែលមានការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ជាការពិតណាស់ អ្នកនាងបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា គំនូរឈូសឈើនេះ វាមានភាពខុសប្លែកពីគំនូរដទៃ និងពិបាកជាងគំនូរដែលគូរលើក្រដាស់ ឬជញ្ជាំង។ ហេតុថា វាត្រូវឆ្លងកាត់ដំណាក់ជាច្រើន ដោយដំបូង យើងត្រូវយកក្តាស មកលាបវាឲ្យប្រែជាពណ៌ខ្មៅ បន្ទាប់មកទុកឲ្យស្ងួត ហើយយកវាទៅគូសចេញជារូបរាងដែលចង់បាន។ ក្រោយពីទទួលបានរូបគំនូរនៅលើបន្ទះក្តារនោះហើយ គឺត្រូវយកកាំបិតមកឈូសទៅតាមរាងនៃគំនូរនោះឲ្យឃើញមើលទៅហាក់ដូចជាផុស ឬអណ្តែតយ៉ាងដូច្នោះដែរ។
មកដល់ដំណាក់កាលនេះ ជាដំណាក់កាលមួយដែលពិបាកបំផុត ព្រោះត្រូវប្រើកាំបិតមកឈូស ដែលពេលខ្លះ ដៃទាំងពីររបស់អ្នកនាងត្រូវរលាត់ ឬមុតទៀតផង។ រូបភាពមួយផ្ទាំង ត្រូវបានឈូសរួច អ្នកនាងក៏យកថ្នាំមករុញពីលើ ដើម្បីបង្កើតឲ្យរូបភាពមានសភាពរស់រវើកមួយកម្រិត។ ចុងក្រោយ យើងក៏អាចយកគំនូរឈូសឈើនោះ ទៅសង្កត់លើក្រដាស់ ឬក្រណាត់ ដែលការសង្កត់នេះ គឺត្រូវប្រើកម្លាំងជើងទាំងពីរជាន់តែម្តង ក៏ដោយសារតែយើងពុំទាន់មានសម្ភារ និងឧបករណ៍គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ធ្វើវា។ ជុំវិញនឹងការបង្កើតរូបគំនូរឈើនេះឡើង គឺអ្នកនាងបានផ្តិតយករូបភាពនៃការរស់នៅរបស់ប្រជាជនក្នុងស្រុកកំណើតផ្ទាល់ ដែលបញ្ជាក់ឲ្យឃើញពីការប្រកបមុខរបរចិញ្ជឹមជីវិត និយាយរួមគឺសំដៅដល់អត្តសញ្ញាណប្រជាពលរដ្ឋនៅខេត្តកំពតតែម្តង។ ការធ្វើបែបនេះ គឺអ្នកនាង ចង់បង្ហាញដល់ភ្ញៀវបរទេសឲ្យស្គាល់ពីជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ របស់ប្រជាជនខ្មែរជាពិសេស ក្នុងទឹកដីកំណើតរបស់ខ្លួន ដើម្បីជាការផ្សព្វផ្សាយឲ្យទូលំទូលាយ ទៅដល់ប្រទេសជិតខាង ក្នុងការចូលមកកម្សាន្តនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា និងបានគំាទ្ររាល់ផលិតផលរបស់ខ្មែរ។ ក្នុងនោះដែរ ផ្ទាំងគំនូរឈើរបស់អ្នកនាង ត្រូវបានដាក់តាំងពិព័រណ៌ជាលក្ខណៈ Art Gallery ដល់ភ្ញៀវជាតិ និងអន្តរជាតិជាច្រើនបានស្គាល់ទៀតផង។
មួយវិញទៀត អ្នកនាង បានផ្តល់ឱកាសដល់ស្ត្រីៗ ដែលមានបំណងចង់រៀនសូត្រពីជំនាញគូររូបនោះនឹងមានការបង្រៀនជូនដោយឥតគិតថ្លៃ ដើម្បីយកជាចំណេះដឹងប្រើប្រាស់សម្រាប់ជីវិតនាថ្ងៃអនាគតទៀតផង។ វាជាការចែករំលែក និងទឹកចិត្តប្រកបដោយគុណធម៌មួយយ៉ាងជ្រាលជ្រៅសម្រាប់វិចិត្រករស្រីម្នាក់នេះ ដែលបានលះបង់ពេលវេលា ក៏ដូចជាពុទ្ធិរបស់ខ្លួនមួយចំណែកទៅកាន់មនុស្សមួយចំនួន។ ជាចុងក្រោយ ក្នុងនាមអ្នកនាងជាវិចិត្រករគំនូរឈូសឈើដំបូងគេនៅកម្ពុជា និងជាធនធានមនុស្សដ៏កម្រ អ្នកនាងក៏សំណូមពរទៅដល់ប្រជាជនខ្មែរទាំងអស់ សូមជួយគំាទ្រស្នាដៃខ្មែរ គំនូរខ្មែរ ដើម្បីជាភាពទាក់ទាញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចមួយ ដល់សង្គមជាតិយើង៕
Article by CHAN SEREYRATH