Sovrin
Sovrin
នំ “ខ្លូត” ជ្រៃវៀន របស់អ្នកស្រុកព្រៃឈរដែលអ្នកដំណើរពេញនិយម
TRAVEL & LIVING 4 years ago
ភូមិស្លែង ឃុំជ្រៃវៀន ជាតំបន់ទីប្រជុំជនមួយស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានខាងលិចផ្សារព្រៃទទឹង ស្រុកព្រៃឈរ ខេត្តកំពង់ចាម។ ដោយសារភូមិសាស្រ្តនៃតំបន់នេះស្ថិតនៅត្រឹមតែមួយគីឡូម៉ែត្រពីចំណុចថ្នល់បំបែកទៅកាន់រមណីយដ្ឋានទឹកឆា ទៅកាន់ស្រុកចំការលើ ស្រុកបារាយណ៍ (ខេត្តកំពង់ធំ) ស្រុកកងមាស និង ក្រុងកំពង់ចាម ទើបមានរថយន្តតូចធំដឹកអ្នកដំណើរជិះកាត់ទៅមកហូរហែមិនចេះដាច់។ ប្រជាជនជាច្រើនគ្រួសារអមសងខាងផ្លូវបានសង់តូបលក់នំប្រពៃណី រួមមាន នំខ្លូត នំកន្រ្តំ នំកងពណ៌លឿង នំថងមួន នំខ្ញី នំពពាយ ចេកឆាប ចេកកាក់ ដំឡូងឆាប ជាដើម។ ប៉ុន្តែនំដែលលក់ដាច់ជាងគេល្បីប្រចាំតំបន់នេះគឺ នំខ្លូត ។
តាមការស្រាវជ្រាវរបស់មន្ទីរពាណិជ្ជកម្មខេត្ត អ្នកបង្កើតនំខ្លូតលក់នៅតំបន់នេះមុនដំបូងគេ គឺ លោកយាយ ស៊ាង ដែលគាត់បានធ្វើមរណកាលជាង១០ឆ្នាំហើយក្នុងព្រះជន្មជាង ៩០ ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្ននំខ្លូតនេះត្រូវបានកូនចៅរបស់គាត់ផលិតនិងដាក់លក់ចែកចាយបន្តពីគាត់។ ប៉ុន្តែបើតាមលោកអ៊ំម្នាក់ឈ្មោះ មាឃ ផល្គុណ ដែលមានស្រុកកំណើតនៅស្រុកព្រៃឈរនេះ បានអះអាងថា រូបគាត់ឃើញមាននំខ្លូតនេះនៅព្រៃឈរតាំងពីគាត់ធំដឹងក្តីមក តាំងពីឆ្នាំ១៩៦៧ ក្នុងជំនាន់ដែលស្រុកព្រៃឈរនេះគ្រប់គ្រងដោយចៅហ្វាយស្រុកឈ្មោះ ជ័យ ឥន្ទ មានងារជាឧកញ៉ាវល្លិវ័នភក្តី។ នេះបានសេចក្តីថានំខ្លូតមានប្រវត្តិជានំប្រចាំតំបន់តាំងពីសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយមមកម្ល៉េះ គ្រាន់តែនៅជំនាន់មុន គេនិយមធ្វើទទួលទានតែក្នុងពិធីការ ឬ ពិធីបុណ្យម្តងម្កាលសម្រាប់ទទួលភ្ញៀវពន្លឺ មិនមានលក់ដូរជាលក្ខណៈទ្រង់ទ្រាយសិប្បកម្មដូចសម័យបច្ចុប្បន្ននេះទេ។
កញ្ញា វិច្ឆិកា ដែលជាយុវតីជំនាន់ក្រោយបន្តវេនជួយលក់នំខ្លូតឲ្យឪពុកម្តាយរបស់នាង “សិប្បកម្ម ភារុណ-គន្ធា” ដែលមានឯកទេសផលិតនំខ្លូតប្រចាំភូមិស្លែងនេះបានឲ្យដឹងថា គ្រឿងផ្សំសំខាន់ដែលត្រូវប្រើសម្រាប់ការផលិតនំនេះ រួមមាន ម្សៅអង្ករដំណើប ស្ករត្នោត និង ស្ករស ។ ចំពោះសង្វាក់ផលិតកម្ម កញ្ញាអះអាងថាមានលក្ខណៈសាំញ៉ាំពិបាកគ្រប់ដំណាក់កាល ហើយត្រូវចំណាយពេលយូរ គឺត្រូវក្រោកធ្វើតាំងពីម៉ោង៥ទៀបភ្លឺ ហើយបន្តចំណោយពេលមួយថ្ងៃពេញទើបរួចរាល់។ ដំបូងត្រូវយកអង្ករដំណើបទៅត្រាំទុក ដូចបច្ចេកទេសត្រាំអង្ករធ្វើនំបញ្ចុកដែរ។ បន្ទាប់មក យកអង្ករដំណើបនោះទៅចំហុយនិងបុកឲ្យក្លាយជាម្សៅ ទើបយកបន្ទះម្សៅទៅលុញជានំហើយហាលថ្ងៃឲ្យស្ងួតសព្វល្អ ។ ចុងក្រោយ យកវាទៅបំពង ឬ កណ្តោល (ភាសាអ្នកស្រុក) រួចយកវាទៅឆឹងស្ករជាការស្រេច។ ប្រសិនបើមេឃមិនមានថ្ងៃក្តៅល្អត្រូវយកបន្ទះម្សៅនំទៅឆ្អើរភ្លើងជំនួស ប៉ុន្តែគុណភាពនំមិនសូវល្អដូចដាក់ហាលថ្ងៃនោះទេ។ សព្វថ្ងៃ សិប្បកម្មនេះត្រូវចំណាយថ្លៃទៅលើកម្មករចំនួន៥-៦នាក់ ទើបផលិតទាន់តម្រូវការជាក់ស្តែងប្រចាំថ្ងៃ ព្រោះត្រូវផលិតលក់ខ្លួនឯងផង និង លក់បោះដុំឲ្យអ្នកភូមិ ឬ ឈ្មួញមកពីតំបន់ខាងក្រៅយកលក់បន្តផង។ ដើម្បីធ្វើឲ្យនំនេះមានរសជាតិឈ្ងុយឆ្ងាញ់ ត្រូវសម្រិតស្រាំងជ្រើសរើសអង្ករដំណើបដែលមានគុណភាពល្អ និង យកចិត្តទុកដាក់លើស្ករពេលដែលកណ្តោល។ សម្រាប់នំក្នុងបរិមាណអង្ករមួយតៅត្រូវប្រើស្ករត្នោត-ស្ករសដាំមួយខ្ទះធំទើបគ្រប់ គ្រាន់។
កញ្ញាបានបន្តទៀតថា បច្ចុប្បន្នសិប្បកម្មនំខ្លូត “ភារុណ-គន្ធា” កំពុងបោះដុំនំប្រពៃណីមួយនេះទៅកាន់អាជីវករនៅក្រុងភ្នំពេញ ក្រុងកំពង់ចាម ខេត្តព្រះសីហនុ និង ខេត្តបាត់ដំបង ជាដើម។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ផលិតផលរបស់សិប្បកម្មខាងលើតែងតែត្រូវបានក្រសួងសិប្បកម្មនាំទៅតាំងពិព័រណ៍នៅរាជធានីនិងតាម បណ្តាខេត្តនានាបង្ហាញសាធារណជនក្នុងចលនាភូមិមួយផលិតផលមួយ។ ចំពោះការលក់ចេញ តម្លៃធម្មតា គឺ ១គីឡូ តម្លៃ ៦០០០រៀល។ ដោយឡែក សម្រាប់តម្លៃបោះដុំ ១គីឡូ ៤៥០០រៀល (ទិញចាប់ពី១០គីឡូឡើងទៅ)។ ថ្ងៃធម្មតា កញ្ញាអាចលក់នំបានត្រឹមអង្ករមួយតៅ ស្មើនំ៣០-៤០គីឡូក្រាម ប៉ុន្តែចំពោះរដូវការបុណ្យ ឬ ពេលដែលម៉ូយកុម្ម៉ង់ច្រើន អាចលក់នំដាច់អស់រហូតអង្ករពីរទៅបីតៅ។ ជាចុងក្រោយ កញ្ញាគ្រោងថានឹងកែលម្អបច្ចេកទេសវេចខ្ចប់ឲ្យកាន់តែស្រស់ស្អាតទាក់ទាញជាងនេះដើម្បីត្រៀមប្រកួតប្រជែងផលិត ផលស្តង់ដារនាំចូលពីបរទេស៕
Article by SRIN SOKMEAN
