វចនានុក្រមខ្មែររបស់វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យបានកំណត់និយមន័យអក្សរសាស្រ្តថាជា វិជ្ជាអក្សរ; ក្បួនប្រាប់វិធីអក្សរ; ការសរសេរត្រឹមត្រូវក្នុងភាសាណាមួយ; មុខការខាងនិពន្ធ,…។ ជុំវិញបញ្ហាអក្សរសាស្រ្តខ្មែរក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន មហាជនជាច្រើនកំពុងសម្តែងនូវក្តីព្រួយបារម្ភរបស់ពួកគេក្នុងនាមជាពលរដ្ឋរួមជាតិខ្មែរ ដោយសារពួកគេសង្កេតឃើញថាយុវជនកម្ពុជាមួយចំនួនហាក់បីដូចជាមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបញ្ហាខាងលើ ហើយទទួលរងឥទ្ធិពលភាសាបរទេសយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃស្តែងតាមរយៈការប្រើប្រាស់លើបណ្តាញសង្គមនានានាពេលកន្លងមកនេះ។ តើអ្វីទៅជាមូលហេតុចម្បងនៃវិបត្តិអក្សរសាស្រ្តជាតិក្នុងសង្គមសព្វថ្ងៃ? ហើយតើវាអាចផ្តល់ផលវិបាកយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
លោក វណ្ណ សារ៉េត ជាសាស្រ្តាចារ្យឯកទេសអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ មកពីស្រុកមេសាង ខេត្តព្រៃវែង និងជាជ័យលាភីពានរង្វាន់សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ផ្នែកតែងនិពន្ធ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ឆ្នាំ២០១៩ បានលើកឡើងថា បញ្ហាដែលយុវជនយើងពុំបានយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការសរសេរអក្សរជាតិឲ្យបានត្រឹមត្រូវបណ្ដាលមកពីកត្តាមួយចំនួនដូចជា យុវជនខ្លះខ្សោយមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការសិក្សាតាំងពីថ្នាក់ក្រោមមក;យុវជនខ្លះគិតថាខ្លួនពុំមែនជាអ្នកឯកទេសអក្សរសាស្ត្រខ្មែរទើបមិនសូវខ្វល់ខ្វាយ; យុវជនខ្លះដែលមិននិយមអានឯកសារជាភាសាខ្មែរ; ការហូរចូលនៃភាសាបរទេសដែលនាំឲ្យយុវជននិយមនិយាយលាយភាសាចូលគ្នាឬសរសេរឡាតាំងសំនៀងខ្មែរឬជាអក្សរកាត់; ការរីកចម្រើននៃប្រព័ន្ធបច្ចេកវិទ្យានាំឲ្យយុវជននិយមមើលឬស្ដាប់ជាងអាន; តម្លៃមុខវិជ្ជាភាសាបរទេសចំពោះផ្នែកទីផ្សារការងារ និង កត្តាឪពុកម្ដាយមួយចំនួននៅទីក្រុងឲ្យកូនរៀនភាសាបរទេសមុនភាសាជាតិជាដើម។
លោកសាស្រ្តាចារ្យ វណ្ណ សារ៉េត
ក្រៅពីកត្តាបុគ្គល ផ្នត់គំនិតឪពុកម្តាយ ឥទ្ធិពលភាសាបរទេស និង បច្ចេកវិទ្យា លោកក៏បានបន្ថែមពាក់ព័ន្ធនឹងកត្តាចំណុចខ្សោយនៃកម្មវិធីសិក្សាជាតិបច្ចុប្បន្នផងដែរ “កម្មវិធីសិក្សាមុខវិជ្ជាភាសាខ្មែរនៅមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិពុំសូវផ្ដោតលើមេរៀនវេយ្យាករណ៍ច្រើនទេ នាំឲ្យសិស្សកាន់តែខ្សោយការសរសេរក្បួនខ្នាត ល្បះ ប្រយោគ ឬការប្រើប្រាស់ពាក្យខ្មែរ។ ការប្រឡងសញ្ញាបត្រមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិពុំមានបញ្ចូលសំណួរវេយ្យាករណ៍ខ្មែរក្នុងវិញ្ញាសាទេ នាំឲ្យសិស្សមិនឲ្យតម្លៃលើការរៀនវេយ្យាករណ៍ខ្មែរ។ សិស្សខ្សោយវេយ្យាករណ៍ជាបុព្វហេតុនាំឱ្យភាសាអក្សរសាស្ត្រជាតិចុះខ្សោយ” ។
ស្របជាមួយគ្នានេះដែរ កញ្ញា ម៉ៅ ចាន់រស្មី វ័យ ២៥ឆ្នាំ កូនស្រីបង្កើតរបស់អ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកជើងចាស់ ម៉ៅ សំណាង និង ជាអ្នកនិពន្ធអត្ថបទភាពយន្តមួយរូប បានបញ្ចេញទស្សនៈចំពោះការប្រើប្រាស់អក្សរសាស្រ្តមិនបានត្រឹមត្រូវរបស់យុវជនខ្មែរយើងសព្វថ្ងៃមួយចំនួនថា “បើយើងគិតពីសិទ្ធិបុគ្គល យើងមិនអាចហាមឃាត់ការប្រើប្រាស់ភាសាលាយឡំនោះបានទេ តែបើយើងគិតតាមបែបជាតិនិយម ទង្វើនេះអាចនឹងបង្កើតផលអវិជ្ជមានខ្លះដែរទៅថ្ងៃខាងមុខ។ វាបណ្តាលឱ្យមានកម្សោយអក្សរសាស្រ្តជាតិ ព្រោះតែយើងពុំសូវប្រើ ហើយវាបង្កើតការភ័ន្តច្រឡំសម្រាប់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ ដោយគិតថាការសរសេរខ្មែរដោយប្រើអក្សរឡាតាំងគឺត្រឹមត្រូវ។ ហើយវាក៏បណ្តាលឱ្យបាត់បង់ភាសាជាតិនៅថ្ងៃណាមួយ បើកំណើននៃការប្រើប្រាស់ភាសាបរទេសច្រើនហួសហេតុ” ។ កញ្ញាយល់ថា ភាសាជាតិត្រូវតែជាភាសាទីមួយដែលមានអាទិភាពជាងភាសាបរទេស។ការរៀនភាសាបរទេសច្រើនគឺល្អតែមិនមែនបានន័យថាគួររៀនវាមុនអក្សរជាតិនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ក្មេងជំនាន់ក្រោយគួរតែចេះភាសាជាតិឱ្យបានច្បាស់ ទាំងអាននិងសរសេរ មុននឹងរៀនភាសាបរទេស ព្រោះវាគ្រាន់តែជាភាសាជំនួយបន្ថែមដើម្បីការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយជនបរទេស ឬជំនួយការស្រាវជ្រាវតែប៉ុណ្ណោះ។
Image Courtesy: ម៉ៅ ចាន់រស្មី
ទោះបីជាមានការបង្ហាញមតិរិះគន់អវិជ្ជមានជាច្រើន ជាពិសេសនៅពេលផ្ទុះរឿងរ៉ាវបោះពុម្ពស្នាដៃសៀវភៅបែបយុវវ័យក្រោមចំណងជើងថា Possible Crush ដែលមានបញ្ចូលផ្នែកខ្លះជាអក្សរឡាតាំងកត់សូរខ្មែរ របស់អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេងមួយរូប ក៏មានមជ្ឈដ្ឋានខ្លះនៅតែប្រកាន់សុទិដ្ឋិនិយមខ្លះដែរចំពោះទង្វើនេះ។ ជាក់ស្តែង បណ្ឌិត គិន ភា ប្រធានវិទ្យាស្ថានទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិកម្ពុជា រាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា បានសរសេរក្នុងគណនីហ្វេសប៊ុករបស់លោកឆ្លើយតបនឹងប្រធានបទខាងលើថា “ គាត់សរសេរអ្វីដែលគាត់បានសង្កេត គាត់បានឃើញ និង គាត់បានដឹង សមដូចទ្រឹស្តីដែលថា អក្សរសិល្ប៍ជាកញ្ចក់ឆ្លុះបញ្ចាំងតថភាពសង្គម អក្សរសិល្ប៍បែបណាសង្គមបែបហ្នឹង។ យុវវ័យខ្មែរមួយចំនួនបច្ចុប្បន្ន របៀបនិយាយនិងរបៀបសរសេររបស់ពួកគេ គឺបែបហ្នឹង មានទាំងភាសាខ្មែរ មានទាំងភាសាអង់គ្លេសលាយឡំគ្នា។ ជួនកាលភាសាខ្មែរកត់សូរដោយអក្សរឡាតាំង ហើយឡតាំងនោះទៀតសោត យើងអានអត់ដាច់ទេ។ នេះជាតថភាពសង្គមបច្ចុប្បន្ន”។ លោកបានសង្កត់ធ្ងន់ទៀតថា បញ្ហាត្រង់ថា គាត់មិនបំពាក់ឧត្តមគតិធ្វីដុំកំភួនក្នុងស្នាដៃរបស់គាត់ទេ ក្រៅពីការបង្ហាញសង្គមការណ៍ និង ដើម្បីទីផ្សារលក់សៀវភៅរបស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ បើយើងមិនគាំទ្រ សៀវភៅនេះនោះទេ វាគង់តែនឹងបាត់ខ្លួនទៅតាមពេលដោយឯកឯង ដូចករណីបទចម្រៀងមួយចំនួនដែលបានបាត់ខ្លួនដោយសារគ្មានការគាំទ្រ។ ដូចនេះ មហាជនមិនគួរឆោឡោពេកក្នុងបំណងបំបាក់អ្នកនិពន្ធនោះទេ ព្រោះក្នុងចំណោមនោះអ្នកឆោឡោខ្លះមិនទាន់មានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់អក្សរសាស្រ្តបង្កើតជាស្នាដៃផ្ទាល់ខ្លួននៅឡើយផង។
Image Courtesy: បណ្ឌិត គិន ភា
សរុបសេចក្តីមក ដើម្បីកិត្តិយស និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរនៃសង្គមជាតិយើងទាំងអស់គ្នា យើងគប្បីសិក្សាឈ្វេងយល់ពីអក្សរសាស្រ្តជាតិឲ្យបានស៊ីជម្រៅ ទន្ទឹមនឹងការសិក្សាភាសាបរទេសជាយានក្នុងវិស័យការងារ និង ទំនាក់ទំនងជាមួយជនបរទេស។ ក្រសួងពាក់ព័ន្ធគប្បីពង្រឹងយន្តការអភិវឌ្ឍន៍កម្មវិធីសិក្សាគ្រប់កម្រិតថ្នាក់ និងផ្សព្វផ្សាយលើកស្ទួយអក្សរសាស្រ្តជាតិឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពបន្ថែម។ រីឯអ្នកនិពន្ធ និងមហាជនក្នុងស្រុកគួរតែបើកចិត្តឲ្យទូលាយទទួលយកនូវមតិរិះគន់ទៅវិញទៅមកប្រកបដោយក្រមសីលធម៌ជា ខ្មែររួមសាសន៍តែមួយ។ ម្នាក់ៗត្រូវចងចាំថា យើងកំពុងស្វែងរកដំណោះស្រាយជារួម រិះគន់ក្នុងន័យស្ថាបនា “វាយប្រហារលើគំនិតដែលខុសឆ្គង តែដាច់ខាតមិនវាយប្រហារលើបុគ្គល”។
Article by SRIN SOKMEAN